Τετάρτη 28 Απριλίου 2021

Τι άλλαξε στη γειτονιά μας τις τελευταίες εβδομάδες;

Μετά από ένα χρόνο lockdown είδαμε τις ζωές μας να αλλάζουν ριζικά. Μια ζωή στριμωγμένη σε 6 κωδικούς, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, καταστολή, εκατοντάδες θανάτους και μια διαρκή επίκληση στην ατομική ευθύνη. Την ίδια στιγμή η κρατική ευθύνη δεν υπήρξε πουθενά και η διαχείριση της πανδημίας από πλευράς κυβέρνησης μόνο αποτυχημένη μπορεί να θεωρηθεί. Σε αυτή τη δυστοπία πολλοί και πολλές βρήκαν μια διέξοδο στους υπαίθριους χώρους της πόλης, τα πάρκα, τις πλατείες οι οποίοι αποτέλεσαν τόσο διαφυγή από τους 4 τοίχους των σπιτιών όσο και πεδίο κοινωνικοποίησης που τόσο έλειψε αυτήν την περίοδο.

Η έλλειψη κοινωνικοποίησης και η απομόνωση στην καραντίνα σε συνδυασμό με την κοινωνική οργή λόγω της κρατικής αδράνειας όλο αυτό το διάστημα οδήγησε σε εικόνες συνωστισμού στους δημόσιους χώρους της πόλης. Εδώ έχει μια σημασία να αναφερθεί ότι τη στιγμή που σε κάθε κάτοικο τουλάχιστον του δήμου Αθηνών αναλογούν ελάχιστα τ.μ. ελεύθερων χώρων είναι αναπόφευκτος ο συνωστισμός στους –σχεδόν ανύπαρκτους- δημόσιους χώρους που υπάρχουν, ειδικά όταν απαγορεύονται και οι διαδημοτικές μετακινήσεις, επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας και υπάρχει και ο φόβος επιβολής προστίμων.

Σε αυτό το φόντο στη γειτονιά μας , στην πλατεία Αγίου Γεωργίου με αφετηρία την ασφυκτική κατάσταση του τελευταίου διαστήματος, γίναμε μάρτυρες μιας σειράς αντικοινωνικών πρακτικών ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, οι οποίες αντιβαίνουν στην λογική ότι ο δημόσιος χώρος είναι ένα πεδίο που τον μοιραζόμαστε όλες/οι και πρέπει με κάποιον τρόπο να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να “χωράμε” όλες/οι.

Με αφορμή και όχι αιτία τα συγκεκριμένα σκηνικά από τις 21/4 είδαμε την εικόνα της γειτονιάς μας να αλλάζει, την πλατεία Αγίου Γεωργίου να αποκλείεται από αστυνομικές δυνάμεις και σε κάθε γωνία της Κυψέλης να διατάσσονται δυνάμεις καταστολής. Η συγκεκριμένη πρακτική πέρα από τον περιορισμό στην κυκλοφορία του κάθε/της καθεμίας κατοίκου είναι και τελείως υποκριτική μιας οι εικόνες συνωστισμού είναι μια συνθήκη που αφέθηκε να συμβεί από πλευράς κυβέρνησης αλλά και ήταν το φυσικό επακόλουθο της κρατικής κοροϊδίας που βιώνουμε εδώ και έναν χρόνο. Και σε αυτό το σημείο δε πρέπει να ξεχάσουμε τι σημαίνει αστυνομική παρέμβαση. Στην πλατεία Αγίου Γεωργίου πριν σχεδόν έναν χρόνο η αστυνομία επιτέθηκε σε κατοίκους της γειτονιάς και κόσμο που καθόταν στην πλατεία, ενώ αντίστοιχα και στην πλατεία της Νέας Σμύρνης πριν λίγες εβδομάδες προέβη απρόκλητα σε ξυλοδαρμό κατοίκων.

Τελικά δημιουργείται μια κατάσταση στην οποία οι κάτοικοι της Κυψέλης βρίσκονται σε μια ενδιάμεση συνθήκη όπου από τη μία αντιμετωπίζουν αντικοινωνικές συμπεριφορές, από την άλλη την αστυνομική παρέμβαση και βία. Η δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης αποστείρωσης της πλατείας συγκροτεί ένα εύφορο έδαφος για το άνοιγμα της εστίασης, με την έννοια της επιστροφής σε μια κανονικότητα (;). Πρόκειται όμως για μια ψευδή κανονικότητα στην οποία οι κάτοικοι, ο κόσμος που έρχεται στην πλατεία, οι μετανάστες και μετανάστριες δε θα χωράνε πια στην Αγίου Γεωργίου καθώς αυτή θα καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα κι όποιος θέλει να κάτσει στην πλατεία θα πρέπει να πληρώσει. Ούτε αυτό λοιπόν συνιστά λύση καθώς δεν διασφαλίζει ότι η πλατεία είναι ένας δημόσιος ανοιχτός φιλόξενος χώρος.

Εμείς ως Μυρμήγκι-Στέκι Αλληλεγγύης Κυψέλης θέλουμε δημόσιους χώρους που θα επανακατοχυρώνονται απέναντι σε πολιτικές αποστερείρωσης τους, οι οποίοι όμως θα μας χωράνε όλες και όλους. Θέλουμε πεδία συμπεριληπτικά όπου η ύπαρξη του ενός δεν θα λειτουργεί σε βάρος του άλλου. Θέλουμε πλατείες που θα χωράμε όλες, ντόπιες και μετανάστριες. Θέλουμε χώρους ζωντανούς και όχι χώρους βιτρίνες για να λειτουργούν ως φόντο απλά στην εκάστοτε εμπορευματική δραστηριότητα. Θέλουμε ένα χώρο όπου οι επισκέπτες θα σέβονται τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου δε θα φοβόμαστε την αστυνομική καταστολή, όπου δε θα χρειάζεται να είμαστε καταναλωτές για να συνυπάρξουμε και να αλληλεπιδράσουμε με τους γύρω μας στα πάρκα και τις πλατείες.















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου